Tugra 12 Eylul itibariyle haftada iki yarim gun okula gitmeye basladi. Baslarda cok endiseliydim alisamayacak diye. Hatta neredeyse vazgeciyordum. Okuldaki ogretmenlerin telkini ile bir sans vermeye karar verdim. Tugra'yi "Anne gitmee" diye arkamdan aglarken birakip gitmek ne kadar zordu tahmin edemezsiniz. Kendimi "kotu anne" gibi bile hissettim.
Evet biraz uzun surdu alismasi ama mutlulukla yaziyorum ki en son Tugra'yi okula biraktigimda aglamak ve gitmemem icin isyan etmek yerine bana el salladi ve oyuna daldi. O an hissettigim mutlulugu tarif etmem imkansiz. Birincisi, bu kadar emek ve fedakarligin sonucunu aldigimizi gordum. Ikincisi, Tugra'nin okulu gercekten sevdigini derinden hissettim. Ucuncusu, "kotu anne" olmadigimi, cocugum ve en degerli varligim icin dogru karar verdigimi anladim.
Noel tatili nedeniyle Tugra bir haftadir okula gitmiyordu. O bir haftalik arada "okulu ozledim, ben okula gidicem, oyun oyniycam" bile dedi. Hatta bugun okula gidicem diye sevindi. Sinifa girince sevincten zipladi bile. Dahasi, okuldan almaya gittigimde eve donmek istemedi, hatta eve gelene kadar da mizmizlandi.
Kim derdi ki "anne gitmeee" diye aglayan cocugum okulu bu kadar cok sevecek. Okulda bu sureci defalarca tecrube etmis ogretmenler alisacagini soyluyorlardi. Bir bildikleri vardir diyip soylediklerine kulak asip, bagrima tas basarak aglayan cocugumu geride biraksam da nedense bu kadarini tahmin etmemistim.
Demek ki neymiiis..Sabreden dervis muradina ermis. Demek ki neymiiss, arkamdan feryat eden cocugumu geride birakarak "kotu anne" olmamisim. Demek ki benmisim onun icin dogru olani bilen. Buyuk bir rahatlik ve mutluluk ile yaziyorum. Cocugunu okula gondermek isteyip de zor zamanlar yasayan anneler varsa okusun da rahatlasinlar diye yaziyorum.
